Ode to the long lost, a Turkish poem pt.11

İnsan ne kolay asimile olur

ne kolay unutur geldiği yeri, ne kolay isimleri

topografyayı değiştirir.

Onun dili, gözleri kadar çabuk unutur mu?

Afallar, dönüp durur fakat rahat edemez,

kendi yatağının özleminde oturmaz mı, sessiz sakince, kapkaranlık gecede?

Olurda bir gün sokakta onun gibi bir iki olursuz ruh; kendilerine yetebilecek kadar şanslı…

Bizimkinin yüreği düşer, kayıp ettiği hatta gömdüğüne inandığı

topraktan, diri diri…

Kulak dudak şen şan

Gözler şaşkın ve de algın.